بررسی مقایسه ای اثر قطره پیلوکارپین و تروپیکامید بر توپوگرافی قرنیه

هدف: این پژوهش به منظور بررسی تاثیر  انقباض و انبساط عضله مژگانی چشم بر اثر قطره پیلوکارپین و تروپیکامید بر شعاع انحنا و قدرت مرکزی و آستیگماتیسم قرنیه انجام گرفت. روش بررسی: این مطالعه آینده نگر بر روی 60 نفر داوطلب واجد شرایط و دارای چشم سالم و نرمال و فاقد هرگونه بیماری چشمی با میانگین سنی 38/19 سال (18 تا 49 سال) صورت پذیرفت. داوطلبان به دو گروه 30 نفره تقسیم شدند. در گروه اول ابتدا از هر دو چشم توپوگرافی قرنیه به عمل آمد و سپس در یک چشم این افراد قطره تروپیکامید 0/5% چکانده شد و در چشم دیگر به عنوان چشم شاهد هیچ دارویی به کار نرفت. 30 دقیقه بعد مجددا از هر دو چشم توپوگرافی قرنیه به عمل آمد. در گروه دوم نیز به همین ترتیب با این تفاوت که از قطره پیلوکارپین 1% در یک چشم افراد استفاده شد. شعاع انحنا و قدرت مرکزی و آستیگماتیسم قرنیه در هر دو گروه در چشم مورد و شاهد بوسیله تست آماری  paired t testبررسی و مقایسه شد. یافته‌ها: در گروه اول پس از ریختن قطره تروپیکامید شعاع انحنا و قدرت مرکزی قرنیه و آستیگماتیسم آن تغییر چشمگیری نداشته و از نظر آماری معنا‌دار نبود اما در گروه دوم پس از ریختن قطره پیلوکارپین شعاع انحنا‌ی قرنیه به طور متوسط حدود 0/05 میلیمتر کاهش و قدرت قرنیه به طور متوسط 0/32دیوپتر افزایش پیدا کرد. آستیگماتیسم قرنیه در هر دو گروه تغییر معنادار نداشت. نتیجه‌گیری: به نظر می‌آید پیلوکارپین با ایجاد انقباض روی عضله مژگانی باعث ایجاد فشار روی خار اسکلرا (قسمت انتهایی صلبیه) شده و باعث تغییر انحنای قرنیه و افزایش قدرت آن می‌شود. اما قطره تروپیکامید تاثیر چشمگیری بر انحنای قرنیه و سایر پارامتر های آن نداشت و توپوگرافی قرنیه می‌تواند پس از استفاده از این قطره انجام گیرد.